Vertrek uit België deel II

Op 19 januari zette ik de grote stap om opnieuw mijn koude thuisland te verlaten en in te ruilen voor een plek onder de zon. Tot nu toe is dat deels gelukt, want ook in Zuid-Europa is het winter, met grijze dagen en flinke regenbuien. Natuurlijk loopt niet alles altijd van een leien dakje en ben ik onderweg op enkele uitdagingen en problemen gestoten. Hier een paar voorbeelden...

Probleem 1: Geen telefoonbereik en internet: Mijn Orange-abonnement was afgesloten, waardoor ik niet kon bellen, gebeld worden of internet had buiten mijn verblijf. Gelukkig bood Tavira een gratis netwerk, maar een oplossing voor onderweg moest ik nog vinden. Online een prepaidkaart aanvragen bleek onmogelijk: identificatie was vereist, maar ik had geen ID-kaartlezer. Een doodlopend spoor. Vervolgens probeerde ik via Lowi, een Spaanse provider waar ik goede ervaringen mee had, een SIM-kaart te bestellen. Maar ze verstuurden alleen binnen Spanje. Opnieuw vastgelopen. De enige optie? Wachten tot ik in Spanje was om daar een telefoonnummer te regelen. Een les in geduld, eentje die het universum me al vaker heeft gegeven – en opvallend vaak in het buitenland.

Probleem 2: Reizen zonder internet: De dag dat ik uit Portugal vertrok, had ik een strakke reisplanning: eerst een trein, dan een ferry en ten slotte een bus naar mijn volgende bestemming. Google Maps is mijn trouwe metgezel op zulke trips, maar zonder internet werd het een uitdaging. De trein had een halfuur vertraging, de ferry voer niet elk uur (het was zondag, niet mijn slimste zet), en de grote bushalte was nergens te bekennen. Gelukkig trof ik een vrouw met haar zoontje in een (voor mij foute) bushalte die me de juiste richting wees. Met nog slechts twintig minuten tot de volgende bus vertrok, begon de race tegen de klok. Na enkele keren navragen vond ik op het nippertje de juiste halte en kon ik instappen.

Probleem 3: De sleutelrace: In Isla Cristina aangekomen, haalde ik mijn sleutelbos op bij een kantoor vlak bij de bushalte. Het appartement lag op bijna twee kilometer afstand, en met mijn bagage voelde ik me als een muilezel. Het was miezerig, bijna donker, en ik wilde koste wat het kost voor zonsondergang aankomen. Met de opgeslagen locatie op mijn telefoon navigeerde ik richting mijn tijdelijke thuis. Een vriendelijke voorbijganger hielp me de juiste ingang te vinden. Maar dan... zes sleutels aan de bos en drie sloten. Na wat gepuzzel begreep ik dat één slot simpelweg onwrikbaar was en ik maar twee sleutels nodig had. Opluchting: ik was binnen!

Probleem 4: Geen WiFi, geen contact: De studio was klein maar prima. Alleen... geen WiFi-code te vinden. Ik kon mijn familie niet laten weten dat ik veilig was aangekomen en kon ook niet opzoeken of er nog een supermarkt open was. Balen. Maar opgeven? Geen optie. Dus trok ik eropuit, op zoek naar een bar met internet. Helaas, niets gevonden. Ook de Mercadona bleek gesloten. Uiteindelijk belandde ik in een klein winkeltje waar ik water en een broodje kocht. De eigenaresse, Ana, wees me de weg naar een bar, maar ik vond hem niet. Terug bij haar winkel vroeg ik of ik toch even haar telefoon mocht gebruiken. Ze had dit tijdens mijn eerste bezoek al aangeboden. Via haar kon ik de verhuurder bereiken. Binnen enkele minuten ontving zij de WiFi-code op haar telefoon, ik nam er een foto van en bedankte haar uitvoerig.

Terug in de studio stelde ik de WiFi in en zag meteen gemiste oproepen en berichten binnenstromen. Eindelijk kon ik mijn ouders geruststellen. Ik at mijn broodje, pakte mijn koffer uit, nam een deugddoende douche, klapte het Murphy-bed uit en kroop onder de lakens. Ik was fysiek moe na 14km wandelen vandaag. De komende twaalf weken had ik alle tijd om na te denken over mijn leven, dromen, bestemmingen en doelen. Maar dat was voor later. Nu eerst: rust. Hersenen UIT.

Foto: Vertrek in Eindhoven, 19 januari 2025