Het leven in Lissabon

Na 6 weken heb ik weer even tijd voor een blog. Nog steeds ben ik niet zeker dat ik dit ga blijven doen. Schrijven is mijn passie, en deze blog is puur om te entertainen, maar er komt nog steeds amper appreciatie dus ik denk dat ik zeker stop met de website in de 2e helft van 2025. Intussen ben ik een maand in Lissabon nu en ook beginnen werken hier. Ik woon op een kamer in een huis dat ik deel met 4 andere expats. Een Poolse vrouw en een Belgische vrouw, allebei thuiswerkend. Een Italiaanse jongeman die een vriendin heeft en weinig thuis is, en een man uit Estland maar hij is geboren in Venezuela. De mannen werken ook voor Meta, net als ik. Behalve de Italiaan ben ik de jongste thuis, wat gek is met mijn 40+ maar wel aangenaam. Met de Venezolaan spreek ik steeds Spaans en ook deel ik een balkon met hem. Er zijn 3 badkamers wat betekent dat ik een badkamer deel met de Italiaan en de Belgische. Natuurlijk hebben we ieder onze eigen kamer, en ik moet toegeven, mijn kamer is - in mijn ogen - de beste. Ja, ik had graag een badkamer in mijn eigen kamer gehad, maar eerlijk... een grote slaapkamer met een grote kleerkast is ook wel fijn. Een bureau - mét geweldige bureaustoel heb ik ook, waaraan ik nu schrijf aan jullie. Een huis delen met anderen is nooit vanzelfsprekend. We zijn allemaal wel volwassenen en ik moet zeggen, die jonge Italiaan valt me ook heel goed mee. Er is er maar eentje die baas wil spelen en denkt dat het huis van hun is, en eerlijk, deze persoon zou beter alleen wonen. In de keuken is er geen schaar, keuken- handdoek, elastiekjes,... te vinden. Deze persoon heeft dat natuurlijk allemaal wel in hun kast, maar is te egoïstisch om te delen. Ik focus me op het feit dat mijn kamer én het uitzicht buiten Frans lijken. Met een beetje fantasie waan je je hier op de Champs-Elysées in Parijs. 's Avonds wordt het helemaal magisch als de kleine lichtjes aan de gebouwen aangaan... Met de Portugese taal heb ik nog wel moeite, maar dat weet ik al enkele maanden dat die taal niet voor mij is. Jammer. Het lijkt totaal NIET op Spaans hoor. Ik ben niet van plan om taallessen te nemen, maar probeer het wel. Zo had ik dringend een nieuwe zonnebril nodig, gelukkig sprak die man ook Engels, maar anders had het met handen en voeten ook wel gelukt. Er is een app maar om Portugese apps te downloaden moet je een Portugees telefoon nummer hebben, en ik wacht nog altijd op mijn NIF nummer. Bureaucratie gaat hier TRAAG - ook dit is geen verrassing. Eindelijk is er ook nog eens een mooie geldsom binnengekomen, het inkomen gaat terug stromen en eerlijk gezegd is dat ook wel fijn. Jammer genoeg redde ik het niet met mijn boeken alleen, maar nu ben ik betaald geweest voor de 3 weken training die ik genomen heb om de theoretische kant van het vak te leren, nu momenteel zetten we dat om in praktijk. Ik heb genoten van die 3 weken training, we waren met 11 gestart, jammer genoeg is er eentje afgevallen na week 1. En bleven we nog over met 10. Op de laatste dag van de training zijn we dan bijna voltallig iets gaan drinken om te vieren dat we ook intussen het contract voor de job zelf getekend hadden. Dat was een fijn moment van het laatste samen zijn als groep, want hierna werden we opgesplitst.

5 van ons gingen naar de UK markt om Engelstalig werk te verrichten. Die mensen moesten nachtwerk gaan doen, ik bewonder hun wel want dat zou ik nooit kunnen of willen. Daar teken ik niet voor, maar ze doen het wel en hebben al meer ervaring opgedaan dan wij. Wij zijn ook met 5 (3 uit Nederland en mezelf en nog 1 jongen uit België). Ik wilde om eerlijk te zijn liever niet op de Nederlandstalige vloer gaan werken, maar wij waren dringend nodig omdat de mensen (vaak heel jong) daar meestal niet lang bleven. Hoe zou dat komen, vroeg ik me af... Ik heb al een vermoeden sinds enkele dagen geleden. Samen met de Belgische collega kreeg ik te maken met een duidelijk stukje racisme. Jawel, van een Nederlandse collega die het blijkbaar nodig vond om vanuit zijn ‘hogere functie’ mensen neer te kijken op basis van nationaliteit. Zielig, klein en totaal onprofessioneel. Hij gedraagt zich als een moraalridder met een minderwaardigheidscomplex. En ik noem het wat het is. Racisme. Subtiel verpakt, maar aanwezig. Geen verrassing, maar het blijft laag. Voor de rest is het nog wat wennen, en Lissabon verkennen. Ik heb mijn metrokaart voor 40 euro geladen, dus ik kan nu redelijk ver weg reizen met trein/bus/metro/boot zonder dat ik elke keer apart moet betalen heen en terug. Deze maand staat dan ook in het teken van verkenning. Sintra en Cascais staan opnieuw op mijn lijstje - twee plekken waar ik eerder al van genoten heb, maar die ik gerust nog eens herontdek. En ik ben ook 2 x teruggekeerd voor een nachtje in Tavira om mijn vrienden - en mijn speciale vriend - te bezoeken, maar dit is heel vermoeiend want ik moet iets langer dan 4u op de bus zitten, en de volgende middag weer terug...

Tot de volgende update. Ik hoop op meer inspiratie, minder idioten - en vooral veel zon. Obrigada!✨PS: Tips voor het omgaan met een bazige huisgenoot / racisme uit je buurland zijn welkom in de commentaren :-) Foto : Afscheidsdrankje met de klas, Lissabon, Juli 2025