Timing van het Universum: Mei, Mijn Magische Maand

Wauw. Allereerst… dankbaarheid. Dat is wat ik voel - diep vanbinnen - voor het universum. De afgelopen maand was een waar geschenk. Vanaf De Donkere Dag, toen heel Portugal stilviel zonder elektriciteit of internet, tot aan mijn verjaardag… voelde het allemaal écht goed. Nou ja, bijna alles.

Aan het einde van april verhuisde ik naar een prachtig, luxe duplex-appartement in een complex met een zwembad. Als een levenslange zwemliefhebber had ik mezelf beloofd om van ochtendzwemmen een vaste routine te maken. Maar het leven had andere plannen: na slechts twee dagen werd ik ziek door de koude wind en zat ik twee weken lang met een aanhoudende hoest. Soms was het echt heftig, maar koppig als ik ben, weigerde ik naar de dokter te gaan. (Niet mijn beste beslissing, ik weet het.) Ook werkte ik hard aan mijn 3e True Travel Tale: Een Prins in Portugal, dat je hier kunt downloaden en lezen. Ondanks het ziek zijn wilde ik het publiceren op zondag 11 mei, een week voor mijn verjaardag, en ik heb er hard aan gewerkt om het op tijd af te krijgen. Resultaat: een ebook waar ik enorm trots op ben. Het beste tot nu toe, beter geschreven, met een prachtig verhaal dat misschien wel vervolgd moet worden.

Halverwege de maand begon ik me eindelijk wat beter te voelen. Toen kwam mijn vriendin Sara op bezoek, vanuit Duitsland. Ze komt oorspronkelijk uit Peru, en sinds onze ontmoeting in juni 2019 zijn we altijd in contact gebleven. Ze verbleef bijna een week bij mij, en die dagen waren zo warm en waardevol. Ze leerde me een paar traditionele Peruaanse gerechten bereiden, maar nog belangrijker: we hadden diepe gesprekken en veel gelach bij een goed glas wijn. Dat zijn de momenten waar het leven echt om draait.

En toen… was hij daar.

April was vreemd geweest - mijn crush was afstandelijk, moeilijk te peilen, en ik wist niet goed wat ik ervan moest denken. Maar toen april overging in mei en de lente echt losbarstte, veranderde er iets. Hij begon zich steeds meer open te stellen, op manieren die me bijna verrasten. Een beetje geflirt hier en daar, betekenisvolle blikken, momenten die bleven hangen. Ik voel al ruim een half jaar iets voor hem, en ineens leek alles mogelijk.

Toch zat de timing niet mee. Hij werkte constant - lange dagen, een volle agenda - en het leek alsof het universum ons aan het uitdagen was. Maar op de ochtend dat Sara terugvloog naar Duitsland, hadden we eindelijk een rustig moment samen. Alleen wij twee. Geen afleiding, geen mensen om ons heen - gewoon ruimte om te praten en opnieuw te verbinden.

Later die week kregen we nóg een zeldzaam cadeau: hij kon op een avond iets eerder stoppen met werken en kwam bij mij thuis langs. Die avond was… alles. Soms draait het niet om grote woorden of dramatische gebaren. Soms gaat het gewoon om gezien worden, om vastgehouden worden, om écht begrepen te worden. Om vertrouwen - zeker wanneer je allebei ooit gekwetst bent. We zijn twee harten met littekens, die nu voorzichtig opnieuw warmte bij elkaar vinden.

We weten nog niet waar dit verhaal naartoe gaat. Maar ik weet wel dat ik voor het eerst in lange tijd iets zachts en echts voel groeien tussen ons - en voor nu… is dat genoeg. Oh, en nog nieuws: ik heb een job aangeboden gekregen en ga binnenkort aan de slag bij een dynamisch, multicultureel kantoor in Lissabon. Het wordt mijn eerste ervaring om samen te werken met collega’s van over de hele wereld - iets waar ik al lange tijd van droom. Dit is het begin van een nieuw hoofdstuk.

Een spannend avontuur wacht, en de volgende keer dat ik schrijf, doe ik dat vanuit het bruisende hart van Lissabon. Proost dus! Op een nieuwe job, een nieuwe stad, en een nieuwe liefde :-)

Foto: Zaterdag 17 mei 2025 met Sara